Popularny motyw dekoracyjny na marginesach rękopisów z XIII i XIV w. pozostaje nierozwiązaną marginesach manuskryptów z XIII i XIV wieku zaskakująco często można znaleźć różne rysunki, adnotacje czy po prostu gryzmoły. W księgach występują także klasyczne motywy dekoracyjne o precyzyjnym i jasnym znaczeniu, należące zarówno do chrześcijańskiej, jak i przedchrześcijańskiej tradycji ikonograficznej. Ale czasami pojawiają się dziwadła wywołujące u specjalistów niepokój. Jak na przykład odważni rycerze w lśniących zbrojach walczący ze… scena bitewna ukazująca rycerza szarżującego na ślimaka jest zadziwiająco powszechna w angielskich manuskryptach średniowiecznych. Ale to nie znaczy, że symbolika tych scen została rozszyfrowana. Tak naprawdę nikt nie jest pewien etymologii niektórych naukowców taka scena może luźno nawiązywać do Zmartwychwstania Chrystusa. W 1850 r. bibliofil Comte de Bastard twierdził, że znalazł w angielskim manuskrypcie dwie takie miniatury wokół sceny Jezusa wskrzeszającego Łazarza. Wizerunek ślimaka może odnosić się do życia i śmierci, choć to mało także:Grób Chrystusa. Archeologia potwierdza, że ewangeliści mieli racjęOdważne ślimakiWybitna historyczka sztuki Lilian Randall twierdzi, że ślimak przedstawia raczej Longobardów, „grupę otoczoną w średniowieczu czarną legendą z powodu jej nierycerskich zachowań”. Kontrast między honorowym rycerzem a ślimakiem ilustrowałby w uderzający sposób różnice między Longobardami a odważne ślimaki mogły być także marginalnym, zakodowanym komentarzem dotyczącym ucisku społecznego – przedstawiać konfrontację między biednymi a możnowładcami. Mogły to też być zapiski o ślimakach uważanych za szkodniki, które należało zwalczać, pleniły się bowiem w ogrodach być też symbolem niskich namiętności, przeciwstawieniem mądrości natury (która wyposaża swoje stworzenia w naturalne pancerze) mądrości ludzkiej. Albo po prostu karykaturą, próbką średniowiecznego poczucia humoru. W końcu widok potężnego rycerza, który boi się zaatakować nieszkodliwego przeciwnika, jest w pewien sposób także:Problem z relikwiami. Święte podróbki czy święte symbole?Możliwe jednak, że ślimak oznacza coś o wiele poważniejszego, np. nieuchronność śmierci. Mediewistka Lisa Spangenberg sugeruje, że ślimak walczący z rycerzem jest graficznym przedstawieniem Psalmu 58, mówiącego o sądzie niegodziwych: Niech przeminą jak ślimak, co na drodze się rozpływa, jak płód poroniony, co nie widział słońca.
Porównaj rycerza antycznego z rycerzem średniowiecznym. Wstęp I. Wydawać by się mogło, że porównanie rycerza antycznego i średniowiecznego to karkołomne zadanie. A jednak możemy znaleźć cechy, które łączą Rolanda, bohatera średniowiecznej pieśni, z bohaterami eposu Homera: Hektorem i Achillesem. Wstęp II Jesteś w:Ostatni dzwonek -> Pieśń o Rolandzie Pieśń o Rolandzie jest pochwałą rycerskich cnót, wojen, obrony chrześcijaństwa oraz ukochanej ojczyzny. Utwór jest ważny dla współczesnego czytelnika z powodu doskonałego odzwierciedlenia stosunków społeczeństwa feudalnego, arystokratycznego oraz rycerskiego. Stan rycerski od początku swego istnienia wykształcił specyficzny styl życia oraz hierarchię wartości, składające się na etos rycerski, będący charakterystycznym rysem epoki średniowiecza. Możemy go odtworzyć poprzez zanalizowanie cech idealnego rycerza. Ideał doskonałego rycerza Ten wzorzec parenetyczny był w średniowieczu bardzo popularny. Średniowieczny rycerz, aby zostać pasowany, musiał przyjść na świat w „odpowiedniej” rodzinie, musiał mieć znakomity rodowód z tradycjami, czyli być „szlachetnie urodzony”. Potwierdzenie tej reguły odnajdujemy w omawianym utworze. Roland był siostrzeńcem Karola Wielkiego, nosił tytuł hrabiego. Dwunastu parów było baronami. Diuk Naim przedstawiał się jako Książe Bawarii, Ryszard Stary – Normandii. Czasem zdarzały się odstępstwa od tej zasady, lecz były one rzadkie. Dotyczyły przede wszystkim wsławienia się w bohaterskich czynach wojennych, za które waleczny kawaler otrzymywał tytuł. Ponadto rycerz musiał być niezwykle urodziwy, a jego sylwetka i maniery miały wyróżniać go z tłumu. Swą urodę miał podkreślać poprzez odpowiedni strój, który najczęściej składał się z paradnej zbroi ozdobionej złotem, srebrem i cennymi kamieniami. Ważnym elementem rynsztunku rycerza był jego miecz, wykuty przez najlepszego płatnerza oraz koń, traktowany jako towarzysz walki. Zarówno narzędziom walki, jak i zwierzętom, nadawano imiona. I tak Karol Wielki jeździł na Tensendurze, Roland na Wajlantyfie, Ganelon na Tarancie, a Marsyl na Ganionie. Jeśli zaś chodzi o miecze, to cesarz posługiwał się Radosnym, tytułowy bohater utworu Durendalem, jego druh Oliwier - Hauteclaire, arcybiskup Turpin - Almasem, Ganelon - Murglejem, a Baligant – Szacownym. Roland jest przykładem idealnego rycerza: „Przez wąwozy hiszpańskie jedzie Roland na Wejlantyfie, swym rączym rumaku. Przybrał się w zbroję, która go pięknie zdobi. Jedzie mężny baron, potrząsając włócznią. Do nieba obraca ostrze; do żeleźca przymocował proporzec, całkowicie biały; frędzle biją mu o ręce. Szlachetne jest jego ciało, twarz jasna i roześmiana”. Na głowie nosił zdobiony kamieniem i złotem hełm, a w gałce jego miecza, zwanego Durendalem, spoczywały relikwie wielu świętych (ząb św. Piotra czy strzęp szaty Matki Bożej). Prócz „szlachetnego pochodzenia”, urody i odpowiedniego stroju rycerz musiał być bardzo silny, aby bronić słusznej sprawy w częstych bitwach, czy nawet z tak prozaicznego powodu, jakim było noszenie zbroi, ważącej około siedemdziesięciu kilogramów! Ponadto musiał stale myśleć o swej sławie, dbać o nią w każdej chwili, starać się zawsze być pierwszym, niepokonanym, zawsze mścić zniewagi, bronić honoru seniora, ponieważ ciążyła na nim tak zwana odpowiedzialność rodowa. Ciągła gonitwa za przygodami, wystawianie się na próby wiązało się z nieobecnością w domu. Z tą zasadą wiązała się inna. Średniowieczny rycerz nigdy nie uciekał z pola walki, nawet, gdy czuł zbliżającą się klęskę czy śmierć. Dla niego ucieczka byłą najgorszym przewinieniem, wolał odejść jako waleczny rycerz, niż żyć jak tchórzliwy uciekinier. Roland wsławił się w bitwie wiele razy. W Hiszpanii zdobył Nobles, Commibles, Waltemę i Ziemię Pińską, Balagier, Tudelę, Sezylę. Wcześniej zajął jeszcze Andegawię, Bretanię, Normandię, Akwitanię, Lombardię i całą Romanię, a prócz nich Bawarię i całą Flandrię, Burgundię, całą Apulię, Konstantynopol, Saksonię, Szkocję Walię, Islandię, Anglię. Wśród innych cech doskonałego rycerza możemy wyróżnić jeszcze wzorowy stosunek do dam, słabszych od siebie i pokrzywdzonych. Rycerz miał idealne maniery, potrafił zachować się w towarzystwie, nigdy nie kłamał, zawsze dotrzymywał słowa, był gotowy oddać życie w imię „słusznej sprawy”, czyli za ojczyznę, wiarę katolicką (częste wyprawy krzyżowe) oraz swego 1 2 Zobacz inne artykuły:Partner serwisu: kontakt | polityka cookies Cechy współczesnego rycerza Przedmiot: Język polski / Gimnazjum: 2 rozwiązania: autor: kulka147 29.4.2010 (20:08) BŁAGAM!!! opis rycerza średniowiecznego Przedmiot: Język polski / Gimnazjum: 1 rozwiązanie: autor: marysia96 4.5.2010 (17:30) Obyczaje rycerskie z Krzyżaków:) pasowanie na rycerza, pojedynkowanie Przedmiot: Język polskiczwartek, 17 kwietnia 2014 RYCERZE NA PRZESTRZENI WIEKÓW Następny etap naszych badań dotyczył poszukiwania postaci rycerzy na przestrzeni kolejnych wieków. Autor: Unknown o 21:34 Brak komentarzy: Prześlij komentarz
Roland jako wzór średniowiecznego rycerza Podobne tematy. asceta ascetyczne praktyki asceza Legenda o świętym Aleksym Pieśń o Rolandzie ascetyczne praktyki asceza Legenda o W średniowieczu w Europie dużą rolę w bitwach zaczęli odgrywać uzbrojeni rycerze na koniach. Dzięki zmianom, jakie zachodziły w uzbrojeniu, mogli oni lepiej walczyć. – Wprowadzono strzemiona, które zostały w VIII w. przejęte od Awarów. Dzięki temu atakowanie szarżą stało się łatwiejsze i można było zadawać przeciwnikowi ciosy z siodła. Jeźdźcy podczas bitwy byli chronieni przez zbroje. Początkowo była to zbroja łuskowa, która później została wyparta przez kolczugi. Kolczuga była zrobiona z kilku lub kilkunastu tysięcy stalowych kółeczek i ważyła ok. 10 kg. Następnie zaczęły pojawiać się zbroje płytowe. Taka zbroja składała się z: – hełmu z ruchomą zasłoną, – napierśnika, – naramienników, – dwóch nałokcic, – rękawic, – puginału, – fartucha, – nakolanników, – nagolennic, – trzewików. Uzbrojenie składało się z miecza o długości około 120 cm i kopii o długości około 3 metrów. „Żywy pocisk” – nowy sposób walki, polegający na bardzo szybkim ataku jeźdźcy, który pod pachą trzymał kopię wymierzoną poziomo w napastnika. Pancerna kawaleria przekształciła się w średniowieczne rycerstwo po tym, jak nowy sposób walki przyjął się w Europie.„Żywy pocisk” był jednak wymagającym sposobem walki: – każdy rycerz miał kilka koni; jednego do marszu, drugiego – dużo cięższego – do walki, – koń do bitwy musiał być oswojony z hałasem, jaki panował podczas bitwy, z trzepotaniem chorągwi, dźwiękiem trąb, – rycerze mieli pomocników (giermków), którzy podczas marszu wieźli tarczę i kopię, prowadzili konia bojowego, a także przygotowywali rycerza do bitwy. – O armię jeźdźców na koniach dbali Karolingowie; – Uzbrojenie rycerza było bardzo drogie; – W monarchii Karolingów jeźdźcami konnymi byli wasale; – W IX w. władza Karolingów upadła, zastąpiła ją władza senioralna; ponieważ nowa władza była rozproszona i składała się z ośrodków lokalnych, często występowały konflikty; – Seniorzy mieli swoje armie jeźdźców konnych, którzy w każdej chwili byli gotowi do walki. Kultura rycerska kształtowała się na dworach możnowładców i monarchów. Rycerz musiał być wytworny, mieć dobre maniery, ładnie się wysławiać. Miłość dworska – rycerz wybierał sobie damę, zwykle była to żona seniora, którą obdarzał szczególną uwagą. Przyrzekał, że będzie jej służyć i wykazywać bohaterską postawę. „Opowieści Okrągłego Stołu” to najsłynniejsze opowieści rycerskie. Trubadurzy – poeci i pieśniarze, którzy podczas swoich wędrówek snuli opowieści o rycerzach. Najsłynniejszym poematem rycerskim była „Pieśń o Rolandzie”. Rycerz musiał przestrzegać następujących zasad: – bronić wiary i Kościoła, – być waleczny i wierny, – być człowiekiem honoru, – być bezinteresowny. Ceremonia pasowania na rycerza polegała na: – rycerzem mógł zostać tylko syn szlachcica, – podczas pasowania giermek, który szkolił się na rycerza, brał rytualną kąpiel, – przez całą noc modlił się, a jego miecz leżał na ołtarzu, – w czasie porannej mszy pas z mieczem przekazywano pasowanemu na rycerza giermkowi, – giermek musiał wysłuchać mowy, w której pouczano go, że musi opiekować się słabymi, biednymi i sierotami, a miecza używać tylko w razie potrzeby, – ojciec chrzestny rycerza uderzał go mieczem w kark. W średniowieczu bardzo popularną rozrywką wśród społeczeństwa rycerskiego były turnieje, które pojawiły się we Francji w XI w. Polegały na tym, że dwie drużyny z kopiami najeżdżały na siebie. Chodziło o to, żeby rozbić szyk przeciwnika. Turnieje dawały okazję nie tylko do tego, aby podziwiać umiejętności rycerzy i dobrze się bawić, ale też do wzbogacenia się. Jednym ze słynnych rycerzy angielskich był Wilhelm Marszałek. W ciągu jednego sezonu turniejowego, który trwał dziesięć miesięcy, wzbogacił się aż o 300 zbroi rycerskich, dodatkowo zbierając okup od pokonanych rycerzy. Szranki – walka turniejowa, która narodziła się w XIV w. Polegała na tym, że dwaj jeźdźcy z kopiami najeżdżali na siebie, żeby zrzucić przeciwnika z konia. Wygrywał ten, który utrzymał się na koniu. Przyczyny upadku rycerstwa: – rycerze często byli pokonywani przez piesze wojska zaciężne, – rozpowszechniła się broń palna. Powyższy materiał został opracowany przez Przeczytanie i zapamiętanie tych informacji ułatwi Ci zdanie klasówki. Pamiętaj korzystanie z naszych opracowań nie zastępuje Twoich obecności w szkole, korzystania z podręczników i rozwiązywania zadań domowych. Od trzynastego roku życia młody chłopiec mógł zostać giermkiem. Nazwa pochodzi od francuskiego ecuyer, co oznacza tarczownika, a giermek był zasadniczo trenującym rycerzem. Zostali przydzieleni do rycerza, który mógł mieć pod sobą kilku giermków i miał czyścić jego broń, polerować zbroję i wykonywać inne obowiązki Średniowieczni rycerze byli to wyłącznie mężczyźni. Nazywano ich również ludźmi miecza, ponieważ najczęściej walczyli właśnie mieczami i było to ich główne zadanie. Rycerze w średniowieczu kierowali się kodeksem rycerskim, który różnił się w zależności od kraju i tradycji religijnych. Zasady kodeksu nie były spisywane .od średniowiecznego rycerza do współczesnego dżentelmena
